در این پژوهش، اختلال های شخصیت بر اساس نظریه دلبستگی مورد بررسی قرار گرفت. هدف اصلی پژوهش حاضر مطالعه نوع رابطه اختلال های شخصیت و اختلال های دلبستگی در نمونه ای از بیماران مبتلا به اختلال شخصیت بود. شصت و هشت بیمار (43 مرد، 25 زن) ارجاعی به مراکز مشاوره دانشگاه علم و صنعت ایران و دانشکده روانشناسی وعلوم تربیتی دانشگاه تهران با تکمیل مقیاس چند محوری بالینی میلون -2 (MCMI-II) و مقیاس دلبستگی بزرگسال (AAI) در این پژوهش شرکت کردند. برای تحلیل داده های پژوهش از شاخص ها و روش های آماری شامل فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار، آزمون X2 و ضرایب همبستگی استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین سبک دلبستگی دوسوگرا با اختلال های شخصیت وابسته، نمایشی، وسواسی ـ جبری و فعل پذیرـ پرخاشگر؛ و بین سبک دلبستگی اجتنابی و اختلال شخصیت پارانویید همبستگی معنادار وجود دارد. بین سبک دلبستگی اجتنابی و اختلال های شخصیت اسکیزویید، خودشیفته، اسکیزوتایپ و مرزی نیز همبستگی ها جهت دار بودند، اما به سطح معنادار نرسیدند. ارزشیابی منفی از خود، ارزشیابی مثبت از دیگران و اشتغال ذهنی مداوم نسبت به روابط با دیگران در اشخاص دارای سبک دلبستگی دوسوگرا؛ نگرش منفی نسبت به خود و دیگران و بی اعتمادی کامل نسبت به دیگران در اشخاص دارای سبک دلبستگی اجتنابی از طریق معادل های روانشناختی کیفیت رابطه دلبستگی یعنی مدل های درونکاری رابطه اختلال های شخصیت و اختلال های دلبستگی را تبیین می کنند.